Gry retro. Nasze wspominkowe zestawienie

Cannon Fodder – 1993 r.

Jedną z pierwszych gier, jaką uruchomiłem na mojej Amidze 600 było właśnie Cannon Fodder. Miałem farta, ponieważ okazał się to być jeden z lepszych tytułów dostępnych w ogóle na tym kultowym komputerze.

Rozgrywka polegała na kierowaniu poczynaniami małej grupki żołnierzy, których po śmierci traciliśmy na zawsze. Była to jedna z pierwszych gier, w jakiej miałem do czynienia z permadeath i muszę przyznać, że było to wtedy bardzo bolesne. Zwłaszcza, że groby straconych wojaków widniały przez cały czas na ekranie głównym pomiędzy misjami.

Metal Gear Solid – 1999 r.

Kiedy grałem po raz pierwszy w Metal Gear Solid nie ogarniałem zbytnio fabuły ze względu na barierę językową. Nie przeszkadzało mi to jednak w cieszeniu się fantastycznym gameplayem oraz gęstą atmosferą towarzyszącą przygodom Solid Snake’a.

Już za dzieciaka czułem, że mam do czynienia z czymś wyjątkowym i tylko utwierdziłem się w tym przekonaniu, kiedy po raz kolejny grę zaliczyłem parę lat później. Do dzisiaj serię Metal Gear Solid traktuję jako moją ulubioną i żałuję, że Konami rozstało się z Hideo Kojimą, przez co marka praktycznie trafiła do kosza.

Super Mario Bros. 3 – 1991 r.

Oryginalny Super Mario Bros. to super gra, lecz jej gameplay był dosyć mocno ograniczony. Zdecydowanie bardziej przemawiała do mnie trzecia część, w której twórcy znacząco rozbudowali rozgrywkę.

Plansze były ciekawiej zaprojektowane, a główny bohater na swojej drodze napotykał liczne power upy dające mu zdolności latania, szybszego pływania czy rzucania młotkami. O wiele lepiej niż w „jedynce” prezentowała się także bardziej szczegółowa oprawa wizualna.

Tony Hawk’s Pro Skater 2 – 2001 r.

Przełom XX i XXI wieku to w Polsce czas prosperity dla kultury skate’owej. Każdy dzieciak chciał jeździć na desce, a rewelacyjna gra Tony Hawk’s Pro Skater 2 tylko nakręcała tę machinę. Razem z kumplami i bratem godzinami zagrywaliśmy się w ten tytuł.

Następnie wychodziliśmy na ulicę i próbowaliśmy wykonywać te same tricki (bez sukcesów…), co Rodney Mullen, Chad Muska czy Eric Koston. Produkcja kupczyła graczy również świetnym soundtrackiem, w którym znalazły się kawałki takich kapel, jak Papa Roach lub Rage Against the Machine.

Teenage Mutant Ninja Turtles III: The Manhattan Project – 1992 r.

Serial animowany o Wojowniczych Żółwiach Ninja to klasyka lat 90. ubiegłego wieku. Na fali popularności kreskówki powstało wiele gier wideo, w tym mój ulubiony The Manhattan Project.

Dwóch graczy mogło wcielić się w Leonarda, Michelangela, Donatella i Raphaela, a następnie wziąć udział w widowiskowych pojedynkach z Klanem Stopy. Na graczy czekał szereg fajnie zaprojektowanych poziomów, wpadająca w ucho muzyka oraz wymagające starcia z bossami.

Syphon Filter 3 – 2001 r.

Jeśli wychowaliście się z pierwszym PlayStation, to z pewnością tak samo jak ja ubolewacie nad tym, że marka Syphon Filter odeszła w zapomnienie. Bardzo żałuję, że Sony nie kontynuuje tego fantastycznego cyklu, ponieważ dawniej były to jedne z lepszych strzelanek TPP dostępnych na rynku. Najbardziej godna uwagi była natomiast część trzecia, w której Gabe Logan razem ze swoim zespołem wplątał się w międzynarodowy spisek.

Sprawdź również TOP 10 gier na PlayStation.

Duke Nukem 3D – 1996 r.

W 1996 roku byłem zdecydowanie zbyt młody, żeby grać w Duke Nukem 3D. Na szczęście rodzicie nie mieli jeszcze takiej wiedzy o branży gier, jak teraz, dzięki czemu dzieciakom znacznie łatwiej było łupać w produkcje dla dorosłych. A trójwymiarowe przygody nieustraszonego Duke’a zdecydowanie do takich się zaliczały.

Krew tryskała na wszystkie strony, striptizerki przyjmowały pieniądze z pikselowatym uśmiechem na twarzy, a główny bohater wygłaszał cringe’owe komentarze, których nie powstydziliby się nawet najwięksi twardziele kina akcji.

The Legend of Zelda – 1986 r.

Marka The Legend of Zelda przeszła długą drogę i cały czas plasuje się na szczycie najlepiej ocenianych gier w historii. Pierwsza odsłona z 1986 roku dzisiaj może wydawać się archaiczna, ale dawniej zachwycała swoją złożonością i wielkością świata.

Tytuł udało mi się dawniej ukończyć wyłącznie dzięki pomocy starszego kuzyna, który w notatniku, niczym prawdziwy kartograf, rysował mapy odpowiadające odkrytym lokacjom w grze.

Fighting Force – 1997 r.

Twórcy Fighting Force udowodnili, że popularny na automatach gatunek beat ‘em upów doskonale sprawdza się także w trójwymiarowym środowisku. W produkcji studia Core Design gracze mogli przejąć kontrolę nad jednym z czterech wojowników, którzy okładali się na pięści z przeciwnikami. Pikanterii dodawała możliwość podnoszenia przedmiotów, dzięki czemu gra zyskiwała na widowiskowości.

Autor: Łukasz Morawski