Karty pamięci SDHC vs SDXC. Czym się różnią?

Karty pamięci SD towarzyszą nam w codziennym życiu od co najmniej kilkunastu lat. W sprzedaży znajdziemy jednak wiele ich typów. Są one opisywane skrótami literowymi i symbolami,  których rozszyfrowanie oraz zrozumienie może sprawić kłopot nawet osobom całkiem dobrze poruszającym się w temacie nowych technologii. Dlatego też przedstawiamy najważniejsze różnice pomiędzy kartami SDHC a SDXC, a więc najpopularniejszymi wariantami tych nośników danych.

Pierwsze karty pamięci SD (Secure Digital) pojawiły się w 1999 roku i były jednym z kilku rozwijanych wówczas standardów nośników danych, który stworzony był w głównej mierze z myślą o fotografii cyfrowej i raczkującym rynku urządzeń mobilnych.

Za rozwijanie technologii odpowiada organizacja zrzeszająca czołowych producentów elektroniki. Początkowo karty oferowały od kilku do kilkudziesięciu megabajtów pojemności, ale wraz z udoskonalaniem procesu produkcji zwiększała się ona z roku na roku. W 2003 roku do sprzedaży trafiły karty miniSD, mniejsze o kilkadziesiąt procent od oryginalnych nośników SD.

Dwa lata później konsumenci mogli kupić microSD, odznaczające się jeszcze mniejszymi wymiarami. Format microSD jest używany do dziś. Architekci technologii SD pracowali równocześnie nad poprawieniem oferowanej przez nią wydajności oraz szybkości transferów danych, czego efektem stały się karty SDHC oraz SDXC. Przyjrzyjmy się zatem najważniejszym różnicom pomiędzy nimi.

Sprawdź również, jaki dysk do PS4 warto kupić.

Karta pamięci SDHC – specyfikacja i zastosowanie

Karty pamięci korzystające z technologii SDHC (SD High Capacity) zostały wprowadzone do sprzedaży w 2006 roku. Stanowiły one odpowiedź na rosnące zapotrzebowanie użytkowników elektroniki na większe pojemności nośników danych oraz ich szybkość. Standardowe kart SD mogły przechowywać bowiem maksymalnie jedynie 2 GB danych.

Technologia SDHC znacząco rozszerzyła te możliwości przy zachowaniu tej samej konstrukcji karty. Dokonano tego jednak bez pełnej wstecznej kompatybilności, tak więc urządzenia współpracujące wyłącznie z kartami SD nie odczytają nowych nośników. Nie powinien być to jednak problem, ponieważ zazwyczaj mowa tu o co najmniej kilkunastoletnim sprzęcie.

Karty SDHC – możliwości techniczne

Karty SDHC mogą przechowywać minimalnie 2, a maksymalnie 32 GB danych w wiekowym już formacie plików FAT 32. Pamiętajmy, że podobnie jak w przypadku dysków twardych, liczby te podane są przez producentów w gigabitach. Nie odzwierciedlają więc one ich realnej pojemności użytkowej w gigabajtach.

W sklepach dostaniemy obecnie nowe nośniki SDHC praktycznie jedynie w formacie microSD. Są one jednak zazwyczaj sprzedawane z adapterami, pozwalającymi włożyć je do urządzeń lub czytników obsługujących standardowy rozmiar karty lub miniSD.

Oznaczenia szybkości kart SDCH

Dla wygody użytkownika karty przypisane są do jednej z czterech klas oznaczonych specyficznym logo, która informuje o tym, z jaką maksymalną szybkością mogą one zapisywać dane. Niewystarczająca szybkość zapisu może sprawić problemy przy rejestracji obrazu wideo oraz audio w wysokiej jakości.

• Klasa 2 (C2) – zapis 2 MB na sekundę
• Klasa 4 (C4) – zapis 4 MB na sekundę
• Klasa 6 (C6) – zapis 6 MB na sekundę
• Klasa 10 (C10) – zapis 10 MB na sekundę

Najniższe klasy nadają się do zapisu wideo w rozdzielczości 480p. Karty C10 zalecane są do wideo w rozdzielczości 720p i 1080p.

Karta pamięci SDXC – specyfikacja i zastosowanie

Karty pamięci SDXC (SD eXtended Capacity) pojawiły się w 2009 roku roku. Nie tylko zwiększyły one znacząco maksymalną pojemność nośników, ale także szybkość ich zapisu danych, która okazała się niezbędna w szczególności w przypadku zastosowań multimedialnych.

Przyczyniła się do tego rewolucja w dziedzinie cyfrowej fotografii i wideo oraz popularyzacja wysokich rozdzielczości obrazu, takich jak 1080p oraz 4K. Cena kart SDXC jest od kilkunastu do kilkudziesięciu procent wyższa od odpowiedników SDHC. Urządzenia odczytujące karty SDCX są w pełni kompatybilne ze starszym standardem.

Jeśli karty służą nam głównie do przechowania i archiwizacji zwykłych plików, możemy spokojnie zdecydować się na nośniki SDHC. Karty SDXC są jednak niezbędne dla fanów fotografii oraz wideo, rejestrujących obraz i dźwięk za pomocą kamer, aparatów oraz smartfonów. Są również zalecane do użytku w konsolach do gier, takich jak Nintendo Switch.

Karty SDXC – możliwości techniczne

Karty SDXC mogą przechowywać minimalnie 32, a maksymalnie aż 1 TB danych w formacie plików exFAT. Dostępne są one praktycznie jedynie w formacie microSD. Producenci oferują jednak adaptery do większych rozmiarów nośnika (SD i miniSD). 

Oznaczenia szybkości kart SDXC

Szybkość zapisu danych kart SDXC oznaczona jest na dwa sposoby (klasa UHS oraz wideo) i jest rozpoznawalna na pierwszy rzut oka dzięki charakterystycznym graficznym znaczkom na ich obudowie.

• Klasa UHS (U1) – zapis 10 MB na sekundę
• Klasa UHS (U3) – zapis 30 MB na sekundę
• Klasa wideo (V6) – zapis 6 MB na sekundę
• Klasa wideo (V10) – zapis 10 MB na sekundę
• Klasa wideo (V30) – zapis 30 MB na sekundę
• Klasa wideo (V60) – zapis 60 MB na sekundę
• Klasa wideo (V90) – zapis 90 MB na sekundę

Do bezproblemowej pracy z nieskompresowanymi materiami wideo w rozdzielczości 1080p zaleca się karty V30 lub U3. W przypadku 4K musimy postawić na V6. Najszybsze i niezwykle drogie nośniki V9 przeznaczone są dla materiałów w rozdzielczości 8K. Do intensywnego korzystania za aplikacji i gier najbardziej optymalne okażą się karty klasy U3.

Autor: Michał Kułakowski