MBR vs GPT. Który format dysku twardego lepszy? Jakie są różnice?
Instalując nowy dysk, a następnie dokonując jego pierwszego formatowania w systemach Windows 8.1 i Windows 10, jesteśmy pytani o to, czy wybrać partycję typu MBR czy GPT. Tłumaczymy, jakie spełniają funkcje oraz jakie występują pomiędzy nimi różnice.
Instalacja, formatowanie oraz tworzenie partycji na dyskach twardych i SSD w systemach Windows 10 oraz 8.1 jest niezwykle proste i z zadaniem tym poradzić powinien sobie każdy przeciętny użytkownik peceta. W niepamięć odeszły bowiem czasy, kiedy operacji tej dokonywało się z poziomu tekstowej linii komend.
Programiści Microsoftu zaoferowali nam graficzny program do zarządzania dyskami, który odpowiada na większość potrzeb posiadaczy okienek. Przy dzieleniu dysków możemy jednak natrafić na niezrozumiałą terminologię, czego przykładem są partycje typu MBR i GPT. Odpowiadamy, czym są, a także jakie występują między nimi różnice.
Sprawdź również, jaki dysk do PS4 warto kupić.
Czym jest partycja?
Partycja to wydzielony przez użytkownika obszar dysku o określonej z góry pojemności, na którym przechowywane są dane. W systemie Windows partycje widoczne są jako osobne dyski, nawet jeżeli fizycznie przypisane są do tego samego urządzenia. Struktura partycji (w tym przypadku MBR lub GPT) determinuje sposób, w jaki rozmieszczone są na niej pliki, a także jakie dodatkowe informacje zawierają, gdy służą np. za dyski systemowe.
Partycje MBR
Partycje typu MBR (Master Boot Record) używane są od 1983 roku i po raz pierwszy pojawiły się wraz z systemem operacyjnym DOS 2.0. Partycja posiada na swoim początku specjalnie wydzielone miejsce na tzw. boot sector, który zawiera informacje o strukturze dysku, oraz boot loader, a więc niewielką linię kodu, która w przypadku zainstalowanego na dysku systemu operacyjnego inicjuje jego start.
Ze względu na wiek technologii partycje MBR mogą osiągnąć maksymalny rozmiar 2 TB. Kolejnym ograniczeniem jest to, że na jednym dysku nie możemy utworzyć ich więcej niż cztery, chyba że kolejne wydzielimy już jako tzw. partycje rozszerzone.
Partycje GPT
GPT (GUID Partition Table) to współczesny standard tworzenia partycji, który porzuca przestarzałe metody używane przez technologię MBR. Nazwa pochodzi od stosowanego w standardzie indywidualnego identyfikatora, który dzięki swej kompleksowej strukturze jest unikalny dla każdej partycji utworzonej na dowolnym komputerze na świecie.
GPT nie posiada ograniczeń w stosunku do maksymalnego rozmiaru partycji, zależy on wyłącznie od możliwości wybranego systemu plików oraz systemu operacyjnego. Pojedynczy dysk podzielmy również na dowolną liczbę części (zaznaczmy, że obecnie Windows 10 pozwala na maksymalnie 128 partycji GPT na jednym HDD lub SSD).
Partycje GPT są niewrażliwe na błędy przy odczycie boot sectora, uniemożliwiające korzystanie z dysku, ponieważ posiadają jego wiele kopii rozmieszczonych w różnych częściach napędu. Dyski GPT mogą też automatycznie wykrywać uszkodzone sektory i próbować automatycznie naprawić uszkodzone dane, poszukując ich duplikatów.
MBR vs GPT
Biorąc pod uwagę przytoczone informacje, jest jasne, że obecnie nie warto tworzyć partycji MBR. Partycje tego typu warto tworzyć tylko wówczas, gdy zależy nam na kompatybilności ze starszymi, 32-bitowymi systemami operacyjnymi i komputerami nie posiadającymi BIOS-u korzystającego z technologii UEFI.
